Sheida Mohammadi

__________

Der Himmel über Berlin
_________________

شیدا محمدی

عشق تاریکی های تاریکی دارد

آینه که ایستاد
عقربه ها دهان باز کردند و بلعیدند مرا.ه

دندان هایم ه سفیده ه ه سفیدِ سفید
در سفالی کاسه وُ دستت چرخاند و چرخید در سرم
تاریک شد لب هایم و ُ حرف ه ه ه حرف کم آورد مرا
تو را دلتنگ بودم.ه

وقتی چروک چروک می خوردم در ملافه ه ه ه از آینه بر می گشتم
چشم
ه ه ه زل زده بود به انگشت هایم
از چروک تنم بیرون نمی ریخت
منم ه ه ه زنم ه ه ه بسیار گریسته بود در تو. ه


از خیابان که به قدرِ تهِ کفشِ توست
بر نمی گردی و جا می مانی در پادری خانه
در جا پای بزرگ رویِ برف
و این صدای تاریک باد از سوراخ ها
ه ه ه- دختر باران ن ن ن !! ه

از عکس بر می گردی
تمام قد
مادرم می شوی صدایم می زنی و می ریزی از لب های پنجره
ه ه ه - دخترِ باران !! ه

آینه گلویش می گیرد
من
از عکسم می آیم بیرون و فقط
از چشم های تو یک ریز می بارم

2 ژانویه 2010
_________