Bijan Bijari

_________________

بیژن بیجاری
__________________

قصّه ی یک )ه

روایت ِ آن بار ِ سنگین ِ هستی*

خانه ی یــک

ه « نه! یادم نمی آد بی پیر رو ... » ه

در گــُــود ترین گوشه های چشمان ِ عبدالله خان ِ کلات، نـَم ِ درخشان وسفیدی ِ فتیله ی نازک ِ قـِـی قاطی شده بود، وقتی که با آن لبخنده ی بنفش در گوشه ی لب های پـُـر گوشتش، پشت ِسرهم هــِـی می گفت که، نه ! به یاد نمی آورَد بی پیر را.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
سارا بانو همانطورکه فنجان ِ محتوی ِ شیره وچای را هَم می زد گفت:« کسی براش مهم نیست به خدا. تازه اگه هم خیلی مهم بود، شما که چیزی تون نیس، حتما خودتون یا د تون می اومد... تو رو خدا فقط یه قـُـلـُپ ِ کوچیک ... فقط یه کوچـُـلو آقا جون... »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
و برگشت به محمود وبعد به سیما نگاه کرد و با نیمخندی، خطاب به پدرش گفت:« آقا جون فقط یه قـُـلـُپ ازاین بی پیر... »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
مهری جون پرسید: « ببینم، بالاخره کسی تلفن کرد به سینا بگه ما رسیدیم؟ »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
سیما گفت:« همو ن اول ِ صبح ، رضا تلفن کرد به اداره ش. البته نگفت ِبِهش که آقا جون نا خوشن. گفت خسته بود ین، رفتین خوابیدین. اونهم گفته بعد از اداره می آد اینجا یه سـَر. »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
سه ساعت بعد، سینا وقتی می رسد خانه ی سیما واینها، اول با دکترها دست می دهد و بعد می رود ته ِ پذیرایی ِ خانه ی سیما تا پدرش را ببیند که سارا نشسته بود کنارش. عبدالله خان درازکشیده بود روی ِ کاناپه و مات و منگ انگار، ترسان داشت ُ دور و بـَرش را می پایید. و سارا هم، باز و هنوز داشت التماسش می کرد که: « آقا جون فقط یه قلپ ِ کو چیک از این بی پیر ِ تون فقط ... »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

خانه ی د و

سینا وقتی رسید اداره، دید روی ِ میزکارش یک پاکت از آن پاکت ها ی نارنجی ِ قد ِ کاغذهای آچهار ست که، دَرش را با نوارچسب چسبانده اند .ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
پاکت را باز کرد و جعبه ی محتوی ِ فیلم ِ ویدئو را در آورد. برتّکه کاغذی چسبیده بر روی ِ جعبه ی نوار نوشته شده بود: " سینا جان ، فردا باید این امانتی را برگردانم به صاحبش. پس ا گر هم، نتوانستی امشب ببینی اش، لطفا فردا برایم پس بیاور تا... شاید وقتی دیگر. هر چند، اگر هم ندیدی، من فکر نمی کنم چیز ِ خیلی د ندا نگیری را ازدست داده باشی: باز هم یک شاهکار ادبی تبدیل شده به یک فیلم درجه دو و سه، واین یکی ازنوع ِ سکسی و ِاروتیکش. ضمنا سینا، یادت باشد تنهایی تماشایش نکنی ها! قربانت: فرهاد."ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
سینا تکه کاغذ را کـَند وجعبه ی محتوی ِ ویدئوی فیلم را برگرداند به همان پاکت و پاکت را گذاشت توی کیف ِ دستی اش. بعد رفت واز آبدار خانه برای خودش چای آورد و ایستاد پشت ِ پنجره ی اتاقش به تماشای خیابان. می خواست سیگارش را بگیرانـَد که، تلفن زنگش به صدا درآمد .ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
فرهاد بود که، می خواست مطمئن شود او امانتی را از روی میزش برداشته .« آره خـُوندم. ممنون. چشم حتما... گذاشتم توی کیفم. جاش َامنه ... نه یادم نمی ره ... باشه. فردا. »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
سیگارش را گیراند. گوشی تلفن را برگرداند سر ِ جایش. باز زنگ ِ تلفن .ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
شوهر ِ خواهرش بود که، می خواست خبرش کند، آقای کلات و مهری جان به سلامت رسیده اند؛ اما وقتی سینا خواست با پدرش حرف بزند، آقا رضا گفت :« سینا جان خسته بودن، رفتن یه چرتی بزنن... »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
بعد، سینا اول با محمود و بعد هم با سارا بانو حرف زد که، دو روز زودتراز پدر و مادرش آمده بودند تهران ــ خانه ی سیما واین ها.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
دیشب سینا باز نگران بود. بعد از سال ِ پنجاه وهفت، هر وقت می شنید قرارست پدر و مادرش بیایند تهران، خیالش راحت نمی شد، تا خبر ِ رسید نشان به او نمی رسید. بارها به پدرش گفته بود، آشنا های مطمئنی دارد که، می تواند " ُمهمات " مورد ِ نیاز ِ پدرش را برای روزهایی که در تهران ست، از طریق ِ آنها، به آسانی تهیه کند و لزومی ندارد که آقا جون، خطر کنند. عبدالله خان ِ کلات اّما، همواره ترجیح داده بود، طی ِ این سال ها، آن قوطی ِ کوچک ِ نقره ای اش را همراه داشته باشد که، محتو ی َحب های شیره ی دستپُخت خودش بود . وقتی هم سینا می پرسید: " آخه چرا آقا جون؟ این به ترس و لرزش نمی آرزه به خدا." پدرش جواب می داد: "کدوم ترس؟ کدوم لرز؟ ضمنا بله آقا ، کـَس نخارَد پشت من جز ناخن ِ انگشت ِ من ... "ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
سینا چای اش رانوشید وسیگار ِ دیگری گیراند وکامپیوتر ِ روی میز ِ کارش را روشن کرد.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

خانه ی سه

عبدالله خان، سراز گلوله ی کلاف ِ سبز ومیل ِ بافتنی اش برمی دارد و برمی گردد ومی پرسد:« با مایید؟ »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

ه « بعله حاج آقا... بار هم دارین؟ »ه

ه « بله! یه چمدون ِ کوچیک. و این ساک ِ عبدالله خان. همین ها فقط...چطور مگه؟ »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
مهری جون پاسخ داده.جوانک خطاب به شاگرد ِ راننده می گوید:« ا َخوی! چمد ون ِ حاج خانم واینها رو بذار پایین...» و بعد :« شما و حاج آقا هم، با هرچی دارین همراتون بفرمایین پایین. »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
حالا دیگر همه ی مسافران بیدار شده اند و راننده هم، همه ی چراغ های درون ِ اتو بوس را روشن کرده. چراغ خواب های بالای صندلی ِعبدالله خان و اینها، البته ازهمان اصفهان که راه افتادند روشن بود،چون عبد الله خان، باید خودش رابه بافتن ِ بافتنی اش مشغو ل می کرد، تا کمتر هوس کند سیگاری بگیرانـَد. جوانک ِ پاسدار، اول آمده بود ایستاده بود کنار صندلی ِ راننده وازهمانجا یک یک ِ ردیف صندلی ها رابرانداز کرده بود وبعد رفته بود پنج شش ردیف جلوتر و در بازگشت، ایستاده بود بالای سر ِ مهری جان که کنار ِ راهرو ِ اتوبوس نشسته بود و خواب آلود مات ِ د ستان ِ همسرش بود که، از بافتن باز ایستاده بود به ناگهان، تا ببیند، این کیست که دارد ازمهری اش می پرسد: " حاج خانم ! ایشون با شما هسن؟ "و عبدالله خان هم، پرسش جوانک را با پرسش ِ " با مایید؟ "پاسخ دهد.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
مهری جون چادرش راجمع وجور می کند. کیف ِ د ستی اش را که جلو ِپایش قرار دارد، به ساعد می اندازد و کیسه پلاستیکی ای را هم برمی دارد که محتوی ِ فلاسک ِ کوچک ِ چای، استکان، ُپولــَکی، دوتا موز، وداروهای عبدالله خان ست. عبدالله خان کیف ِ دستی همسرش را ازاو می گیرد، گلوله ی بافتنی، بافتنی ومیل هایش را جمع وجور می کند ود رپی ِ مهری و جوانک راه می افتد.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
ُخنکای بیابان، تا صورت ِ عبدالله خان رامی نواَز د، کیف دستی و وسایل ِ بافتنی را می گذارد زمین. دستمالی را که همیشه ازسفیدی می درخشد، از جیب ِ شلوارش در می آوَرَد ــ برای ستـُردن ِ دو سه قطره َعرقی که برپیشانی اش نشسته. بعد، سیگاری می گیراند وبفهمی نفهمی شانه اش را تکیه می دهد به شانه ی مهری اش.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
شاگرد راننده، دارد چمدان های مسافران را از" صندوق بغل ِ" اتوبوس می گذارد پایین تا برسد به چمدان آن ها.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه

جوانک، باز آمده و روبروی ِ آنها ایستاده :« از کجا می آین؟ »ه

ه «می ریم خونه ی سیما وشوهرش. دیروزهم سارا وشوهرش رفتن اونجا. خـُب... فرمایش ؟ »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

عبدالله خان گفته ست .ه

جوانک می پرسد :« گفتم از کجا می آین؟ »ه

بازعبدالله خان :« یعنی چی؟ خـُب مثلا ازخونه مون. ِاشکالی داره مگه اینم؟ »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
حالا پاسدار ِ دیگری هم می رسد و همانطور که دارد، پیرمرد و پیر زنی را نگاه می کند که، شانه به شانه ایستاده اند خیره ی چمدان های مسافران و" بهادری "، به آ نها نزدیک می شود و می پرسد :« چی شده حاج خانوم؟ »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
مهری جون می گوید :« والاچی عرض کنم سرکار! اون برادر گفت من وآقای کلات با وسایلمون بیاییم پایین . هیچی همین ... »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
عبد الله خان دارد فقط، به سیگارش پـُک می زند. حالا پاسدار ِ دوّمی، کیسه ی پلاستیکی ِ محتوی ِ فلاسک ِ چای ودارو ها را دست ِ پیرزن می بیند :« شما بفرما بهادری. من خودم رسیدگی می کنم. »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
بعد، با صدا یی بلندتر خطاب ِ به شاگرد راننده :« برگردو ن سر ِ جاشون بارا ت رو. بعد م وسایل ِ حاج آقا واینهارو براشون ِبـبـَر بالا ! و به سلامت. »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
عبدالله خان، ته ِ سیگارش را با پاشنه ی پا ِله می کند؛ اما نه میر عبدالله خان ِ کلات و نه مهری اش، و نه هیچ کس دیگر نمی بیند که، ته ِ سیگار همانطور روشن باقی می ماـَـد، تا مهری جون بنشیند روی صندلی ِ کنار ِ پنجره ی اتوبوس، وتا همسرش هم همزمان ِ نشستن، بگو ید :« نمی دونم مهری، راستی چرا یه دفه اینطور خوابم گرفته... »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

خانه ی چهار

مهری جون، گوشه ی چپ پیشانی اش را چسبانده به شیشه ی سرد ِ پنجره ی اتوبوس، و حالا دارد مهرماه ِ سال ِ شصت وسه را درذهن ُمرور می کند که، در یک چنین شبی، بازهمراه ِ شوهرش و باز با اتوبوس داشتند می آمدند تهران خانه ی سیما و رضا، که تا هفته ی بعد ش، دکتر مقصدی سرطان ِ حنجره ی عبدالله خان راعمل کند. آن شب، بعد از آنکه در همین نزدیکی های قــُـم، آن پاسداری از اتوبوس پیاده شد، که برای بازرسی ِ مسافران آمده بود توی اتوبوس، عبدالله خان به بیهو دگی ِ نگرانی ِ پسرش اشاره کرده بود واینکه، اینها آدم ِ خودشان را می شناسند و مگرما قاچاقچی هستیم و... وحا لا مهری جون، خیلی دلش می خواست ازاو بپرسد، آیا بعد از این همه سالی که گذشته، هنوز هم همانطور فکر می کند یا نه؟ اّما وقتی برمی گردد و به عبدالله خان نگاه می کند ــ و می بیند، او که هیچوقت نمی توانست در اتوبوس بخوابد، حالا مثل ِ بچه ها زانوانش را بغل کرده، و نه انگار ست که، سه چها ر دقیقه ی پیش گفته " نمی دونم مهر ی، راستی ... " ــ د لش نمی آید همسرش را بیدار کند.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

هرچند دکتر مقصدی، فقط یک سوم از حنجره را برداشته بود؛ اما عبدالله خان از همان بعد ازعمل جراحی، اول کمتر از نیمی از رسایی ِ صدایش وبعد ها وبه ُمرور، بیش از دو سوم ِ آنر از دست داد: دیگر حتا فریادش، بیشتربه زمزمه ای آرام می مانست. بعضی وقتها،ازمهری اش می پرسید که، آیا دلت برای داد وبیداد های من تنگ نشد ه ؟ و او هم ، به عبد الله خان راستش را نمی گفت که، چرا خیلی هم. آخر مهری جون خودش هم، چندان خوش نداشت، شوهر ش را اینطور خاموش ببیند و مثل ِ بچه ها ی سر به راه.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
عبدالله خان، یکسال ونیم بعد از جراحی ِ حنجره اش، وقتی مطمئن می شود، با گذ شت ِ هرروز، طنین ِ صدایش رو به کا ستی گذاشته، اول سعی می کند، تا خودش تلفنی با دکتر مقصدی حرف بزند؛ اّما سرانجام وقتی متوجه می شود، دکتربیشتر ِ حرفهای او را نمی شنود، گوشی را می دهد به سارا بانو. و نهایتا دکتر، از سارا می خواهد که، او برای پدرش، اولا توضیح بد هد که، آن میکروفونهای تقویّت ِ صدا ــ که در حنجر ه کار می گذارند و آقای کلا ت دلش می خواهد یکی ازآنها داشته باشد، وقیمت آن هم برای ایشان اصلا مهم نیست ــ در حنجره یپد ر ِ سارا فاقد ِ کارایی ست. ثانیا و در آ خر هم توصیه کرده بود ، به جای این حرفها، آقای کلات تا جایی که برایش مقد ور ست ــ وبرای آنکه جراحت ِ حنجره اش را از اینکه هست ، زخمی تر نکند با دست ِ خودش ــ بهتر ست استعمال ِ هر نوع د ودی را به حد ا قل برسا نـَد. واز فرد ای آن مکالمه بود که، عبدالله خان مصرف ِ یک بسته سیگار ِ روزانه اش را محدود کرد به کشیدن ِ سه نخ، و دود کردن ِ یک مثقال تریاکش هم منحصر شد به نوشید ن ِ محلولی از مجموعا سه حـَب شیره ی دستپخت ِ خودش که، درچای حَـل می شد، و او به وقت ِصبحانه، ناهاروشام می نوشید .ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

امشب، پیش ازآنکه تاکسی ِ" آژانس " بیاید پی ِ شان، عبدالله خان و مهری اش، دو تایی شامشان را در سکوت خورده بودند. بعد هم چایشان را هم نوشیده بودند ــ منتها عبدالله خان ترجیح داده بود جیره ی هرشبه را میانه های راه بنو شد. وحالا ، مهری جون ازخودش می پرسد: شاید هم پس، برا ی همین به این زودی خوابش برد ه، شاید پس حَبش را خورده ومن ند یده ام؛ اما پس برای چی می گفت که، نمی دا َند چرا یک دفعه، خوابش گرفته ؟ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
بعد ، مهری جون هم هرچند ، آرام آرام پشت ِ چشمانش گرم شد ه بود ــ و هر چند حتا پنجره ی اتوبوس هم، دیگر آنقدرها سرد نبود ــ اّما با همه ی آن د نده به دنده شد نها هم، تارسیدن ِ به مقصد، نتوانست بخوابد.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
سیما وسارا بانو، با رنوی ِ سیما آمده بودند پی ِ پدرومادرشان. واگرچه ، تازه پاییز ِ تهران فرا رسیده بود؛ اماهوا سوزی زمستانی داشت. مهری جون، به سارا که از این سوز گلایه می کرد، گفت: « خُب مادر، آخه صبح ِ به این زودی چی توقع داری؟ »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
وقتی سارا بانو، پدرش را آنطور ِسفت در آغوش می فشارد وگونه اش را می بو سد، سیما می گوید:« هرکی ندونه باورنمی کنه، تو فقط دو روزه آقاجون رو ند ید ی . »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
بعد، دختر ها بار وبـُـنه ی آنها را در ماشین جای می دهند. عبدالله خان، برخلاف ِ همیشه که روی صندلی ِ جلو می نشست، می رود طرف ِ درعقب وبی که حرفی بزند، نشسته وننشسته روی ِ صندلی، به خواب می روَد .ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
دختر ها، تازه یادشان می ُا فتد که پد ر، نه جوا ب ِ سلام و خوش وبـِـش آنها را داده، ونه حتا بوسه ها شان را پاسخی. هردو، در آینه یماشین، ا ول با نگاه، ازمادرشان چرایی ِ رفتار ِ پدر را می پرسند. وبعد، وقتی هر سه از سنگینی ِ خواب ِ عبدالله خان، مطمئن می شوند ،اول خود ِ مهری جون ست که، شروع می کند:« نمی دونم والا ... الآن دو سه ساعتی می شه... آخه، نزدیکیهای قـُم... »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

خانه ی پنج

هفته ی پیش، وقتی عبد الله خان همان اول، با اشاره ی دست به همسر ش می فهماند که، تمایلی به صحبت ِ با مهندس پیرار ندا رد، مهری جون هم به ناگزیر، بعد از سلام و پرسیدن ِ احوالات ِ خود ِ پیرار، دختر، داماد ونوّه هایش، سرانجام، از اوضا ع ِ مز رعه ی پرورش ِ َقر قاولی می پرسد که، سه چهارسالی بود مهندس ودامادش دررامسر، راه انداخته بود ند. و بعد مهندس پیرار هم، توضیح داده بود که با کامران جان حالا دارند، ساختن ِ یک چشمه ی ماهی را سبک سنگین می کنند. مهری جون تا حالا ، اسم آن ماهی را نشنیده بود. آن وقت، مهری جان گفته بود :« راستی راستی شماوکامی جان پس، به فکر ِ ساختن ِ چشمه ی پرورش ِ ماهی هم افتاد ین؟ عالیه. بارک الله به این روحیه... »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
و بعد هم گفته بود:« می د ونین آقای مهندس! راستش کلات دیگه دل ودماغ ِ چندانی ند اره.فقط دلش می خواد سرش رو بیخودی به یه چیزی گرم کنه و بشینه به خیال بافتن. بد هم نیس اتفاقا . دیگه حتا بهونه گیری هم نمی کنه. سر ِ شبا هم می ره مثل ِهمین الآ ن ، می شینه رو صند لیش همین د َم ِ در ِ خونه و ماشینا و آد ما و درختا ی دنبال رود خونه رو نیگا می کنه و گاهی هم بافتنی... »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
که عبدالله خان با همان صدای خفه، مثلا داد زده بود" خفه دیگه مهری!" وانگار هر چه خون در بد ن داشته بود، ناگهان ریخته شده بود توی صورتش.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
بعد هم عبدالله خان باخودش اند یشیده بود که: این مهری هم چه حوصله ای دارد! وبعد تر با نیمخندی در گوشه ی لب: این پیرار ِ رفیق ِ شکار و ماهی گیریمان هم واقعا که... آیا با برپایی ِِ آن مزرعه ی پرورش ِ قرقاول، و یا با این فکر ِ ساختن ِ این چشمه ی پرورش ِ ماهی، می خواهد از رفتارش در روز های جمعه ی زمستانهای سالهای بودنش دراصفهان، پوزشخواهی کند ــ آنهم این آخر ِ عمری؟ پوزشخواهی کند از آن کبکهایی که با شلیک ِ آن فشنگهای بی پیر ِ تفنگ ِ گلوله زنی ِ دوربیندارش، کـَـله شان را می پرانده در برفهای کوهپایه های قریه ی جَبـَـل؟ یا آن ماهیها یی که آنها شش هفت تایی، نزدیکیهای پُـل ِ زمانخان ِ قریه ی سامان ِ حاشه ی زاینده رود، جمعه های تابستا نی از سفره ی گسترده ی آب برمی چید ند، بعد ازترکاندن ِ آن دو سه تا دینامیت ِ پیچیده در دُور و بَر ِ تکه سنگی که باید دینامیتها را می بُرد تا ته رودخانه یا دستکم به عمق ِ آب؟ ماهیها که، انگار انعکاس ِ انفجار ِ کهکشانی زیر آب، حریر ِ پرده ی گوششان را می ترکانده، مـَنگ و با گوشواری از خون می آمده اند برسطح ِ کف آلود زاینده رود تا، دقایقی بعد، مهندس پیرار و رحیم ِ خندان، ناصر ِ فد ا، شاپور ِ وکیل، و او، و هریک با سبدی در دست، و فقط باآن تــُنــُکه های بر پا یشان بپـَّرند توی آب، و دل بزنند به سر مای مطبوع ِ گستره ای از آن فلسها ی نقره ای ِ سو سو زن ِ درآفتاب، و پـُر کنند سبد هاشان را از ماهیهای ریز و درشت ِ نیمه جان؟ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
مهری جون که دو ید ن ِ خون را دیده بود بر گونه های تاسیده واستخوانی ِ همسر ش، و آن " خفه " فریاد ش راشنیده بود، وقتی تازه می خواسته بود، از بافتنی بافتن ِ آقای کلات بگوید به مهندس پیرار، دیگر حرف را برگردانده بود به این که بگوید به پیرار:ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

ه « چشم... چشم. لطف دارین شما. چشم بهشو ن می گم. »ه

ودر آخر هم یک " لطف دارین ِ" دیگر و باز " چشم " و " خدا حافظ ".ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

خانه ی شش

آخرهای فروردین، نزدیکیهای غروب، با سارا بانو ومهری جون، سه تایی نشسته بودند روی تختی که بسا ط ِ سماور و چایی نیز مهیّــا بود. مهری داشت سبز ی ِ کو کو را خـُرد می کرد، سارا هم داشت برای پدرش جلیقه ای را می بافت که رنگ ِ کـِر ِم وسبز ِ آنرا خود ِ آقا جون انتخاب کرده بود. در برابرشان هم، باغچه ی بنفشه های رنگارنگی گسترده بود که، عبدالله خان خودش کاشته بود یک هفته ای به نوروز مانده ــ امسال هم. وحالا هم داشت همزمان ِ نوشیدن ِ چایش، به دیدار ِ آنها روی تازه می کرد. بساط ِ قند شکستن اش را به حیاط نمی آورد. به هیچ جای دیگر هم مگر همان اتاق ِ خودش نمی بـُرد ، همانطو ر که طی ِ آ ن سالهایی هم که تریاک می کشید، مگر به ضرورت ِ مثلا سفر، بساطش را همانجا می گسترد فقط.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
استکان ِ چایی اش را در نعلبکی گذاشت و رو به سارا بانو، پرسید :« راستی چرا به منم یاد نمی دی سارا؟ »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

ه « چی رو آقاجون؟ »ه
ه « همین بافتنی رو. »ه
سارا بانو گفت: « اتفا قا آسونه... سر گرم هم می شین... »ه

سارا با خودش اند یشید ه بود: آنوقت شاید اطرافیان ِ پدرش هم، دیگر از عذاب ِ شنیدن ِ آن طنین ِ صدای کـُوب کـُوبشی رها شوند که، حالا دیگر ماهها بود در بیشتر ِ ساعات ِ روز و بسا ــ آنطور که مادرش می گفت ــ حتا آ خر های شب، سکوت ِ خانه رادرهم می کوبید.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
عبدالله خان صبح ها، بعد از صرف ِ صبحانه و نوشیدن ِ یکی از آن سه استکان چای ِ تلخ ِ هر روزه، وهمزمان ِ گیراندن ِ آن اولین سیگار، بساط ِ خـُر د کردن ِ قندش را می کشید جلو: دو سه کــَله قند، قند شکن، چند کیسه ی خالی پلاستیکی، یک هاون ِ برنجی ِ کو چک که آنرا وارو می کرد روی ِ سفره ی چرمینی که روزگاری روی ِ آن بساط ِ منقلش را می چید... وبعد، آن کـُوب کـُوبی شروع می شد که بی وقفه، طنینش استمرار می یافت ــ مگر فقط به هنگام ِ صرف ِ ناهار ویاشام، و یا تا آن وقتی که عبدالله خان به بسترمی رفت. بعضی وقتها حتا، پیام ِ مهری اش را بی پاسخ می گذاشت که برای صرف ِ ناهار یا شام صدایش زده بود؛ دست ِ بالا فقط می گفت" مهری ام! همون استکان چایی ام رو بسازی و خودتم یه سر بیایی بشینی اینجا کافی یه... "ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
در آن روز ها، قند ِ خـُرد شده ی اقوام، دوستان و حتا همسایه ها هم هدیه ی آقای کلات ومهری خانم بود.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

خانه ی هفت

سارا بانو همانروز عصر، شروع کرد به یاد داد ن ِ چگونگی ِ " سر انداختن " و" دانه گر فتن " وبا دلی که عبدالله خان داد به آموختن ِ بافتنی، اولا دیگر خُـر د کردن ِ قند بزودی به خاطره ها پیوست ــ بخصو ص که مهری جون حالا بیشتر از دو گونی قند خُرد شده درزیر زمین ِ خانه انبار کرده بود ــ و ثانیا آقاجو ن توانست، نوع ِ ساده ای از بافتنی را بیا موزد که، در آن مو قعیّت، و با امکانات ِ او سازشکاری ِ بیشتری داشت. آخر، باید بالا خره راهی هم می بود که، او بتواند ضمن ِ مفید بودنش، خودش هم باشد آخرــ بی که باعث ِ آزار ِ دیگران شود. او آ خر چه می توانست بکند حالا که زبانش بریده شده بود... هان؟ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
درهفته های بعد، مشکلش شده بود اینکه، او فقط یکجور بافتن َبلد بود ونه چند جو ر مثل ِ سارا. هر چند، خـُب به هر حال این هم برای خودش مشکلی بودــ که حتما بود ــ اما آقای کلات با خودش قرار گذاشت، از آن پس، با به کار گرفتن ِ رنگهای گوناگون ِ نخ ِ کلافها، حرفش را بزند . در استمرار ِ این روند، باز هم مشکلات ِ دیگری رُخ نشان دادند. مثلا پتو هایش، همواره مربع از آب در می آمدند. آخرعبد الله خان، اول نوارهایی با عرض ِ ده یا پانزده سانتیمتر می بافت و همینطور جلو می رفت تا برسد به انتهای مثلا آن گوی ِ آبیرنگی که تمام شده بود گلوله ی نخهایش. خــُب باید چه می کرد عبد ا لله خان؟ مگر همان کاری که کرده بود ــ چه گلو له ی کلا ف، نخش نازک بود یا کـُلفت هان؟ بعد او، کلافی به رنگی دیگر را برمی گزید و به گـُـویش در می آورد و... باز شروع می کرد به ادامه ی بافتن، تا آنکه باز، آن گوی کلاف هم به انتها می رسید. بعد، وقتی نوار های با عرض ِ یکسان ، اّما با طولهای متفاوت، تعداد شان به حدی می رسید که، عبدالله خان می اندیشید، حالا با سر هم کردن ودر کنار ِ هم چید نشان، می تواند پتویی کامل بسازد ، نوارها را کنار ِ هم می دوخت. بعضی وقتها، پیش از ساعات ِ پایانی ِ هر کار، حاصل ِ کارش به جدول و پازلی می مانست که درحاشیه های انتهایی ِ آن، خانه هایی خالی وجود داشت. وآنوقت عبدالله خان می بایست، باحو صله می نشست به بافتن ِ آن خانه های خالی تا بعد، با وصله کردنشان، پُر کند آن خانه های خالی را هم. بعد ترها، دیگر آموخته بود که ــ اگر می دید باز، پتویش مربع از آب درآمده ــ با چیدن ِ دو سه تا ازنوار ها ی دوخته شده درحاشیه، ضمن آنکه پتوی مربع را به مستطیل تبد یل کنَد، از نوارهای چیده شده، بسته به مقدارشان، مُچبَند، کراوت وشالگردنهایی با رنگهای چشمنواز بسازد برای هدیه دادن به کسانی که دوستشان داشت .ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
پتو های کار ِ آقای کلات، با همه ی سنگینی ِ وزنشان، در میان ِ اعضای خانواده وآشنایان، خواستارانی جّدی یافت. کار بدانجا رسید که، به توصیه ی خود ِ عبدالله خا ن، مثلا جلیقه یا پـُلیور یا کلاهی بافته شده در اختیارش گذاشته می شد، تا او خود بشکافد شان، و بصورت ِ گلوله درآ وَرَد نخها ی بافتنیها را تا مثلا، دو سه هفته ی بعد، پتو یی درهیئتی متفا وت و بارنگهای متنوع شکل بگیرد.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
واین وضعیّت، ادامه داشت تا آن لحظه ای که در آن بعد از نیمه شب ِ سرد ِ ماه ِ مهر، در اتوبوسی که او ومهری اش را به تهران می بـُر د، سر از بافتنی اش برداشت تا، پرسش ِ آن جوانک از همسرش را با آن " با ما یید؟ " پاسخ دهد.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

خانه ی هشت

سینا ساعت ِ پنج ِ عصر که رسید خانه ی سیما و اینها، اول هاج و واج با دکتر مقصدی دست داد که، از قبل می شنا ختش وبعد با دکتر داوری ِ متخصص مغز واعصاب هم آشنا شد که، لحظاتی پیشتر، پدرش را معاینه کرده بود. بعد، رفت سری زد به پدرش در ته ِ پذیرایی وباز بر گشت جایی که، مادرش واینها با دکتر ها ایستاد ه بودند. دکتر مقصدی ، همانطور که آرنجش را گذاشته بود روی ِ سطح ِ فوقانی ِ تلویزیون کنار ِ عکس سیما ورضا، داشت توضیح می داد که، او ودکتر داوری ، پس از مشاهده ی نتایج ِ عکسبرداریها وآزمایشات ِ به عمل آمده ی طی ِ ساعاتی پیش، به این نتیجه رسید ه اند که، احتمالا یک شوک ِ عصبی، یاهمان عفو نت ِ مزمن ِ ریه های آقای کلات، به بخش ِ کوچکی از اعصاب ِ مغز ِ او آسیب رساند ه، و این باعث شده ، بیمار حافظه اش را کاملا وــ ِا ن شاالله ــ موقتا از دست بدهد. و نهایتا هر چند، آقای کلات در حال ِ حاضر، از وضعیّت ِ جسمی ِ نسبتا مناسبی برخوردارند؛ اما نه بهبودی و نه هم وخیمتر شد ن ِ حال ِ ایشان، اصلا قابل پیش بینی نیست. و خانواد ه هم درچنین شرایطی، فقط می توانند صبور و امیدوار باشند وبرای سلامتی ِ سریع ِ بیمارشان دعا کنند. مهری جون، باشنیدن ِ کلمه ی " دعا" دست ِ راست ِ سینا را چسبید که ، کنارش ایستاده بود . درحضور ِ دکترها و با توجه بدان شرایط، حتا وقت نشده بود آغوش گشا ید برای درآغوش گرفتن ِ آن همدم ِ شبهای تارش ــ همان شبهایی که درغیاب ِ عبد الله خان، می بایست یک چشم به در می داشت ویک چشم به کود کی که، درعالم ِ خیال، مهری او را مرد ِ خانه و حامی ِ دو دیگر دخترش می پنداشت و گاه حتا نزد ِ آن ُدردانه اش، به قول ِ عبدالله خان ــ و دختر ها بعد ا ــ درد ِ دل می کرد وقتی کودکش را خواب در ُربوه بود. و هـِـی از خود می پرسید: پس کـِی به هیئتی در می آد که، دستکم او بفهمه من چی کشیده ام دراون همه شبهای تار که پدرشان می گفت برای سرکشی ِ راه وجاده.... و آخر تو کـِـی پس؟ آخر پس من به کی باید بگم غیر ِ تو تا داد ِ من بگیری؟ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
اینها مربوط بود به بیش از سی وهفت هشت سال ِ پیش وحا لا...ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
مهری جون پرسید: « ببخشین ! ما اگه فردا برگردیم اصفهان خونه ی خود مون، برا آقای کلات بهتر نیس؟ طاقت ِ سفر داره؟ آخه می دونین...»ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
دکتر مقصدی گفت: « منکه ِاشکالی نمی بینم. »ونگاهش را برگرداند طرف ِ دکتر داوری.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
سرانجام قرار شد، فردا پیش از ظهر، دکتر داوری ویکی از همکاران ِ متخصص ِ " داخلی "، باز شرایط ِ آقای کلات را بررسی کنند، و اگر مشکل ِ خا صی نبود...ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
دکتر داوری گفت:« البته با اتوموبیل... بعله می فهمم حرفتون رو خانم کلات. برا ا یشون حالا هیچ جا خونه ی خودش نمی شه . دکتر ودارو وبیمارستان ، خـُب معلومه اصفهان هم باید باشه... اجازه بد ین فردا تصمیم بگیریم. فعلا تافردا بین ِ ده تا یازده صبح مرحمت ِ عالی زیاد. »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
دکتر مقصدی گفت: « البته من چار پنج ساعت ِ دیگه، باز یه سر می آم خد متتون. »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
مهری جون گفت: « خدا از بزرگی کـَـمتـُون نکنه. شما خودتون بهتر می د ونیین دکتر که، کلات شما رو چه قدر دوست داشته. همیشه گفته دست ِ شما شفا ست. »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

سیما گفت: « لطف می کنین دکتر. »ه

ساعت ِ ده ونیم ِ شب باز، دکتر مقصدی سر ِ راه ِ مراجعت ِ از بیمارستان به خانه اش، آمد به عیادت ِ بیمارش. اول نبض ِ عبدالله خان را گرفت وبعد، درجه ی تبگیر را گذ ا شت میان ِ لب های ِ بنفش ِ او و ...ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
دم ِ رفتن، دکتر مقصدی باز تا ًکید کرد که، وضعیّت ِ آقای کلات اصلا قابل ِ پیش بینی نیست.وسرانجام هم، اظهارامید واری کرده بود :« همونطورکه ایشون آنطوری ناگهانی، و مثلا به طور ِغیرعادی، هم حافظه شون رو از دست دادن وهم اینطوری خوابیدن، تعجّب نکنین اگه همینطوری وناگهانی هم یه د فه ازخواب ، اونطوری بیدار شن که انگا ر همین نیمساعت ِ پیش، هوس کرده بودن یه چـُرتی بزنن . بعله زندگی ِ آدمیزاده دیگه... »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
رختخواب ِ آقاجون و مهری خانم، در " پذ یرایی ِِ" خانه ی سیما و آقا رضا گسترده شد. هفت هشت متر جلو ترهم، سینا رختخواب ِ خودش را گسترد.داروهای عبدالله خان را به او خوراند ند. بعد، سارا بانو پدرش را بـُر د دستشویی ــ درحالی که، عبدالله خان هنوزهم با نگاهی ترسان، مات ومنگ، هـِی اینطرف و آنطرفش را می پایید.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
بعد، سینا وقتی می خواست چراغهای خانه ی سیما را خاموش کند، یاد ِ امانتی ِ فرهاد افتاد.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

خانه ی نـُه

Thomas: “Take off your clothes”
صدای ِ تلویزیون را خفه کرده بود سینا. فیلم هم البته ، زیر نویس ِ انگلیسی داشت. و" توماس" پشت ِ آنطرف ِ یک صفحه ی شیشه ی مات، داشت به پرستار ِ همکارش می گفت لباسهایش را در آرد. سینا هم که، حالا توی ِ رختخوابی در خانه ی خوا هر ش دراز کشیده بود، داشت وید ئوی ِ فیلمی را نگاه می کرد که، باید فردا پـَسش می بـُرد برای فرهاد.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
اینطرف ِ آن شیشه ی مات، پیر مرد ِ رو به احتضاری، رو به دوربین و روی تخت ِ بیمارستان، دراز کشیده و دو پرستار ِ مرد هم درکنارش؛ اما پشت به دوربین ایستاده اند به تماشا ی عشقبازی ِ یک پزشک ــ که همان توماس باشد ــ و دخترک ِ پرستار ِ همکارش.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
حالا دختر ک ِ عریان ایستاده، رو به روی توماس. دوربین باز چهره ی پیر مرد را نشان می دهد با چشمان ِ باز و آن دوسوراخ ِ بزرگ ِ بینی اش ــ رو به سینا که مطمئن ست پد ر ومادرش دورتر از بستر ِ او در خوابند. بعد، سینا باخود می اندیشد: چراپرستارها تخت ِ پیر مرد ِ محتضر را هم نمی چرخا نند تا او هم صفا کند همراه آنها دستکم در این لحظات ِ مثلا آخر. در ادامه ی فیلم، سینا وقتی کتاب ِ " آنا کارنینا " را می بیند دست ِ " ترزا"، همان روز اول ِ آشنایی ِ توماس با او پیش از ازدواجشان، یاد ِ همسر ِ وبابکشان می افتد که حالا هزاران کیلو متر دور تر از سینا بود ند. راستی راستی، بیشتر از هزار و چند شب بود که سینا در بستر تنها بود؟ و راستی بابک و پروانه حالا دارند چه می کنند؟ ساعت ِ چند ست در " میشن و یاهو"؟ خُب، معلوم ست، در کالیفرنیا حالا باید ساعت نزدیکیهای یک بعد از ظهر...
حالا ترزا آمده دم ِ خانه یا در واقع، عکاسخانه ِی " سابینا" دوست ومعشوقه ی ظاهرا سابق ِ توماس که، دیگر مدتی ست شوهر ِ ترزا ست. سابینا او را می بـَرد تو. پرده ی حریر ِ اتاق را می ِکشد و بعد شروع می کند به عکس گر فتن ِ از ترزا که دارد برهنه ترمی شود هـِـی و هم در لحظه، اندام ِ شاداب وجوان ِ ترزا ی برهنه و حتا رستنگا ه ِ موهای ریز وپُر پُشت ِ ...ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

ه « ِا نیگا ... »ه

آیا درست شنیده سینا؟ آیا پدرش بیدار ست پس؟ بله بیدارست عبدالله خان ، ونشسته توی ِ رختخوابش ودو زانویش را در آغوش گرفته وچشمانش در تاریکی ِ ته ِ پذ یرایی، از ستاره ها هم سوسوزن تر می درخشد.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

خانه ی ده

ه « مهری ! پس چی شد این ناهار ِ من؟ گشنه م شده ... »ه

ظهر ِ روز ِ سوم نوروز بود. سینا هم از دو روز مانده به عید، همراه سیما و آقا رضا، آمده بود اصفهان. حالا، او ومادرش فقط خانه اند وهردوهم، با هم شنیده اند صدای هوشیار ِ عبدالله خان را.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
این درست که، عبدالله خان آن شب، با چشمان ِ باز، آن فیلم را دید در خانه ی دختر ش و در تهران؛ اّما ماه ها بعد ودر اصفهان و در خانه ی خودش بود که، راستی راستی، بیدار شد و گفت که گر سنه ست.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
بعد، سه تایی می نشینند سر ِ سفره ای که، مهری جون گسترده پایین ِ تخت ِ عبداهلل خان بر زمین. عبدالله خان می پرسد:ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

ه « ُدوغمان کو مهری خا نوم؟ »ه

مهری جون توضیح می دهد که، بیشتر از پنج شش ماه ست او ُدوغ نساخته، چون کسی نبوده از ش دوغ بخواهد وبعد هم اضافه می کند که ، عبدالله خان در تمام ِ این مدت هیچکس را به یاد نمی آورده و فقط برای دستشویی رفتن وگاهی هم قدم زدن در همین اتاق، از بسترش در می آمده. عبدالله خان به سینا نگاه می کند. انگار باور نکرده حرفهای مهری اش را.
« درسته آقا جون. شُکر ِ خدا اّما شما حالا دیگه، حالتون خوب ِ خوبه. دکتر مقصدی البته همو ن روز ِ اول هم گفت که اون وضعّیت موقتی یه... »ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
عبدالله خان عصا یش راهمانطور نشسته، از کنار ِ تختش برداشت تا به کمک ِ آن از زمین بر خیزد.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

مهری جون پرسید: « کجا ناغافل؟ »ه
ه « دستشویی خانم! »ه
ه « تنهایی که نمی شه. »ه
ه « یعنی چی؟ »ه

عبدالله خان رو به مهری جون پرسید ه. سینا برای پدرش توضیح می دهد که، به توصیه ی دکتر ها طی ِ ا ین مدت، یک کسی می بایست برای حمام کردن ودستشو یی رفتن، به اوکمک می کرد ه :ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

ه « ... حالا یا عزیزم یا سیما یا بیشتر هم البته با سارا. »ه

عبدالله خان به آرامی، می نشیند لبه ی تختش و پیشانی اش را می گذارد بر دسته ی عصایش ــ درست بر سینه ی نقره ای ِ آن پرنده . سینا و مادرش نمی دانند چه کنند. می ایستند به تماشای ِ او پس.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
بعد عبدالله خان، دراز می ِکشد روی تختش. دست چپش را می گذارَ د بر پیشانی وچشمانش را می بند د. آن وقت اول ازهمه، آن شبی را به یاد می آ وَرد که، تا با مهری اش برگشتند به اتوبوس، گفته بوده که نمی داند، چرا ناگهانی آنطور خوابش گرفته...ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
سینا یک صندلی برمی دارد ومی نشیند برآن، ودست ِ راست ِ عبدالله خان را دو دستی می گیرد میان ِ دستانش. و بعد می چرخَد به سوی ِ او، تا گونه ی پدر را ببوسد. بله حالاست که، درخشش ِ آن قطره ی ریز را می بیند در گود ترین گوشه ی یکی از چشمان ِ میرعبد الله خان ِ کلات . سینا می پرسد :ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

ه « چی شده مگه ؟ »ه
سکوت. سکوت .ه
ه « چیزی احتیاج دارین؟ »ه

باز اول سکوت. اما لحظه ای بعد، عبدالله خان باهمان چشمان ِ بسته به آرامی فقط می گوید:ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

ه « آره !»ه
سینا می پرسد :ه
ه « چی ... تو رو خدا زودتربگین... »ه
ه « فقط این قـَّده. »ه

عبدالله خان این را که می گوید، دستش را از دست سینا در می آوَرد و با گذاشتن ِ َشستش بر خط ِ انتها ی انگشت ِ اشاره، آن سه بند انگشتش را نشان می دهد.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

باز تکرار می کند :ه
ه« این قـَّده !»ه
سینا می اندیشد چیست که این قدر ست ؟ه
ه« خــُب بگین آخه ! »ه
ه« یادم نمی آ د... آقا! »ه

ه« فکر کنین یادتون می آ د حتما ــ به قول ِ خودتون ُاون بی پیر رو ... »ه

ه« این قَده ! فقط یه تـ...ی... »ه

سینا به یک تیغ تریاک می اندیشد.ه

عبدالله خان، چشم هایش را می گشاید. هم در همان دم، کوهپایه های َجـَبل یادش آمده وزیبا ییهای زمستا ن ِ آن زمین ــ تو بگو برهوت یا سراب ــ ی که دوست داشت. پیرار یکی از آنها را می گذاشت.... وبعد آن بی پیر ، درخزانه می چرخید و... وبعد تر، همه ی َجـَبل می لرزید و...ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه
درست ست او ــ همان عبدالله خان ِ ماــ همان می خواهد. عبدالله خان، آنی می خواهد که ، سینا اگر هم می دانست، بازهم ــ شاید ــ نباید می دانست چه را می خواهد پدرش.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

و آن خانه ی خالی
یک سطر ِ کامل نقطه چین .ه
نصف ِ سطر نقطه چین .ه
...

ه [ و راوی ِ روایت ، با خود می اندیشد: یعنی تمام شد بالاخره؟ هُوم م م. و بعد نَفَسش را به بیرون می دَ مَد. ]ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

تحریر ِ نخست : جو لای دو هزار ویک/جنوب کالیفرنیا
این تحریـــــــر: جولای دو هزار و پنج/ جنوب کالیفرنیا

ه * عنوان ِ " روایت ِ آن بار ِ سنگین ِ هستی " در واقع ، " مـِعر" و بر گرفته از تر جمه ی رمان ِ " سبکی ِ تحمل نا پذیر ِ هستی " نوشته ی میلان کوندرا ست که ، سالها سال ِ پیش، "شعر ِ " آن عنوان [ بار ِ هستی ]، توسط ِ متر جم ِ ارجمند آقای پرویز همایون پور سروده شده ست. بعدها، فیلمی هم بر اساس ِ این شاهکار ِ ادبیات معاصر جهان ساخته شد.ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه ه هه ه ه ه ه

ه " را وی ِ روایت"ه

__

252 Plays

Jean Sibelius

Symphony No. 4 in A minor - III. Il tempo largo

Jean Sibelius / Symphony No. 4 in A minor - III. Il tempo largo

performed by Leonard Bernstein & New York Philharmonic

…one of the most beautiful climaxes ever.

To quote a friend of mine, ‘it’s like music from a world where tritones and whole tone scales are simply right and natural.’

____________