Nosrato lah Masoudi

______________

نصرت الله مسعودی
_________________

برای صدایی که دست به آبی آسمان ساییده بود . برای استاد رضا سقایی

صدایت را بوسیده بودم

درعزای آن همه صدا
بی وقفه درمن مویه می کنند
با هجاهایی که سنگ از آن ترک برمی دارد.ه
نکنَد این خیل ِفروخفته برخاک ِ یادها
طنین ِ" آسمان " را
درپس آخرین پرده ی صدایت بوسیده باشند.ه
حیرت شان را ببین!ه
به بدرقه ی دشت هایی می مانَد
که بارِغبارِکوچ را هم
برخاک نشسته می بینند و می دانند
که "زندگی " وُ هزار سیل*ِ خمار
درترانه های ناخوانده ی تو برباد رفته است.ه
می بینی ؟! سینه ی آن که ترانه را طواف می کرد
برآتش درخت هایی که کاشته بودیم
چه راحت چرخانده می شود
و چه ضد ِضرب ِمضحکی دارد این بازی ِروزگار
که حالا به بال شکسته ی قناری
با نقاشی هایی کودکانه
آبی آسمان را آبی تر تعارف می کند.
چه گس رقم خورده است
این نَه ترانه
که برلبان ِخاموش تو تصنیف کرده اند.ه
چه کسی نمی داند
که من از ِبادهایی پُراز بوی" سیت بیارم *"ه
به این همه دست ِ خالی رسیده ام
و با همین جنون که به پای خود بوسه می زند
شال وُ کلاه کرده
بی قرارِ قرارِ دیروزم .ه
به آن سیل ِخماربگویید تا منتظر نمانَد
که باید با هرچه عزیزترها
به سرسلامتی ِدشتی بروم
که زمزمه های مُرده ی این قوم
روی دستش مانده است.ه

• سیل : نگاه
• سیت بیارم : برایت می آورم

__

Hajir Mehrafruoz

_____________