Robab Moheb

______________

Flying a Kite (circa 1740)
_____________

رباب مُحب

کو مشفقی که چاک گریبان گشایدم

طالب آملی 

این چاک ­ها  چقدر کفایت می­ کنند؟

 این شکاف ­ها تا کجا؟

حالا که دفتر وُ کتاب بخشیده   دورخیزهایم

و مرگ   بی ­گواهی وُ بی ­امضا  از در وُ دیوارِ خانه  می­ کشد  بالا

در تِپ­تپِ خاموشِ کفش­  خود را انکار می ­کند  ته ­مانده­ یِ خیابان

خُرده ­هایِ روز. 

 کسی نیست  تکه­پاره ­­هایم را  مختصر کند 

از خمیره بگذرد    به خودِ هوار برسد

کلنجار نرود  با دهانِ کج     تویِ این دو چشمِ خیره  

 بر پاره ­هایِ روز...

حالا که انتحار  از رگ می­ گذرد 

 و مرا می ­چکد  چکه چکه بر سقف­ های مجاورِ

این خانه ­هایِ کور.

کسی نیست  آخورِ صدا را از خشِ خشِ علف خالی کند

از  خواب­ هایِ آشفته­­ بگذرد     به خودِ خواب برسد

 از خاک ­هایِ بهاری     شعری تجویز کند

  برایِ سنگِ  قبرِ من...

و نگوید  این صورت چرا از رنگِ  یک­ شنبه ­ها  می­ ترسد

حالا که دست     نقب ­هایِ عمیق کَنده رویِ شب­      

حالا که  تب      دارد مثلِ دو قوسِ دایره نصف می ­کند

ظرفِ لاغرِ تن     در کاسه ­­­یِ  لب ­پریده­ یِ سر.

و تن که غولِ تمام عیار است در تک تکِ سلول­ هایِ زیرِ پوست

و این غول    که پوست از خدایِ تمامی ذره­ هایم می ­کَند

در گوشه وُ کنار خیابان ­هایِ خالی این شهرِ بی­ خورشید  

شهرفرنگی ­ست این خلوت.

شهرفرنگی­ ست این خلوت در شکاف ­هایِ بی ­تقدیر

چاک­ هایِ بی ­روزن

و این وزوزِ مگس در آخور سرم...

کسی نیست  آخورِ سرم را از وزوزِ مگس خالی کند

نقبی به من بزند       برسد به  شعرِ آخر

سنگِ قبرِ من.

استکهلم آوریل دوهزار و سیزده میلادی

 __